Yıl 2004 Kasım... Yer Edirne Karaağaç... Askerliğimin 3. ayında Tuzla Piyade Okulu'nu bitirip Asteğmen rütbesiyle Yunanistan sınırındaki birliğimde göreve başladım. Bana verilen odayı 1 asteğmen arkadşımla birlikte daha Teğmen Çetin Aylar ile paylaşmaya başladım. Kendisiyle aramızdaki yaş farkı 1 ya da 2 olduğundan ve rütbelerimiz de çok yakın olduğundan arkadaş gibiydik. Çok güler yüzlüydü ve beni de çok severdi. Ben de onu çok sevmiştim. Çok iyi niyetli ve çok yardımsever bir insandı. Dedim ya, ast-üst ilişkisinden çok arakadş ilişkisi gibiydi bizimkisi... Akşamları evimize gider, üniformaları çıkarır, sonra tekrar buluşur yemek yerdik... Askeriyenin içinde de bir çok acı tatlı anılarımız birikmişti... Sonra Çetin Teğmen bizim bölükten ayrılıp başka bir bölüğe geçti. Ben de birkaç ay sonra aynı onun gibi Teğmen rütbesi aldım ve terhis oldum. Çetin Teğmen'le arkadaşlığımız ben sivil hayatteyken devam etmedi. Artık farklı dünyaların insanlarıydık... Bir daha görüşmedik. Keşke görüşseydik, keşke arasaydım yine onu. Güzel insandı çünkü gerçekten... Ama keşkelerin anlamı olmuyor bazen... Aradan 5 yıl geçti. Tarih 20 Temmuz 2010... Çetin Teğmen, bugün Üsteğmen omuş çoktan... Ve televizyonların son dakika olarak verdiği Hakkari'de 6 askerin şahadet haberinde eski bir dost, eski bir arkadaş, eski bir komutan tanıdık; dünün teğmeni bugünün üsteğmeni Çetin Aylar... Keşkelerle ama güzel anılarla hatırladığım güleryüzlü insan... Seni şehit eden kurşun şimdi benim de beyaz ruhumu kırmızıya çaldı... Kan damlamakta kalbimden... Bugün üzerimde üniforma olmasa da emin ol ki hala gözünü kırpmadan göğsünü kurşunlara siper etmeye her zaman hazır bir eski subay var geride... Mekanın cennet ruhun şad olsun...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder